Reflection

داشتم از ميدون ونك به سمت تجريش مي رفتم كه فعاليت كارگرهاي شهرداري كه صبح به اون زودي و توي اون هواي سرد با جديّت مشغول سنگ كردن كف پياده روي دو طرف خيابون وليعصر بودن، توجه ام رو جلب كرد. يادم افتاد شهرداري تهران داره طرح خوشگل سازي پياده روهاي شهر رو به منظور ترويج فرهنگ پياده روي اجرا ميكنه. از حق نگذريم، صرف نظر از حواشي، طرح خوبيه. يه نگاهي به كارگرها انداختم و ديدم قيافه هاشون به نظرم آشنا مياد. انگار سالهاي ساله كه اونا رو مي شناسم. دقيق تر نگاه كردم ديدم بـــعــــلـــــــه، تقريباً بيشترشون رو مي شناسم. همون كارگرهاي پركار افغاني كه توي هر پروژه اي كه مشغول مي شدم، چند دوجين از اونها هم مشغول بكار بودن. از سركارگر و معمار گرفته تا بنا و گچكار و جوشكار و مغـني و حتي آبدارچي. يادم افتاد كه مهلت تعيين شده از طرف وزارت كشور براي خروج اتباع خارجي تموم شده و اميدوار بودم با اتمام اين مهلت ديگه چشمم به هيچ تبعه خارجي غير مجاز مخصوصاً افغاني نيوفته مگر در شكل و شمايل يك توريست ترتميز. با اين يادآوري و به اميد اينكه شايد اشتباه كرده باشم، به كارگرها دقيق ترتر نگاه كردم. ديدم نــــخـــــيــــــر، افغاني الاصل اند. با خودم گفتم وقتي شهرداري كه خودش به نوعي وابسته به وزارت كشوره، براي تصميمات اين وزارت خونه تره خورد نمي كنه، از باقي چه انتظاري ميشه داشت؟ به قول قديميها : حرمت امامزاده رو متولي نگه مي داره. ولي مثل اينكه اين امامزاده ما، امازاده كاردرستي نيست كه حتي متوليش هم تحويلش نمي گيره !