Reflection

چندين وقت پيش يه پست نوشتم در باره لزوم آموزش قوانين راهنمائي و رانندگي در مدارس و آشنا كردن افراد جامعه با اين قوانين از همون سنين كودكي. ولي چيزي ديدم كه عميقاً نسبت به درست بودن اون پست شك كردم، و اون اينكه:

داشتم وارد ميدون آزادي مي شدم كه ديدم براي ميدون چراغ راهنمائي نصب كرده اند و يك سرباز هم كنارش ايستاده و به نوبت سبز و زرد و قرمزش مي كنه. چند روز بعد كه دوباره وارد ميدون شدم، با تعجب ديدم كه چراغ چشمك زن شده و تعجبم از چشمك چراغ نبود، بلكه از رنگ چشمكش بود. تا اونجا كه حافظه ام ياري مي كنه قانون از اين قرار بود كه " وسائط نقليه عبوري كه وارد ميدون مي شن نسبت به وسائط نقليه عبوري كه در حال گردش دور ميدون هستن، حق تقدم دارند " و اين يعني چراغ چشمك زن براي وارد شدن به ميدون بايد زرد باشه و براي ماشينهائي كه دور ميدون مي گردند بايد قرمز باشه، در حاليكه اينجا برعكس بود !

گفتم شايد چون اينجا ميدون " آزادي " ست و تردد درش خيلي زياده و زيادي شلوغه، اينجوريه. ولي چند روز بعد باز هم با بسي تعجب ديدم كمي اون طرف تر، دور ميدون طرشت هم اوضاع به همين منواله. با خودم گفتم وقتي اداره ي راهنمائي و رانندگي كه خودش متولي اجراي قانونه از متن قانون بي خبره، چه انتظاري ميشه از مردم عادي داشت كه توسط همين اداره هم آموزش ديده باشن. بخت برگشته كسي كه اينجا تصادف كنه و اين مجريان قانون دان بخوان براش كروكي بكشن. رسيدگي به زيان ديده بودن يا نبودنش با كرام الكاتبينه.

ياد پست نوشتم افتادم و اون سخن حكيمانه كه:

ما رو باش رو ديوار كي يادگاري نوشتيم !!!

# posted by محمّد رضا @ 2:06 PM